ADAM OLMANIN ÖRNEĞİ. - Saki AKYÜZ - Gazete İstanbul - İstanbulun Sesi / Yeditepe İstanbul

ADAM OLMANIN ÖRNEĞİ.

İstanbul'a ilk kez gelen Ünlü bir Sanatçı, alanda karşılanıp konaklayacağı otele getiriliyor.

İlk gün serbest, akşama basın toplantısı yapılacak. Dinlenmek yerine, "Çıkalım İstanbul'u dolaşalım," diyor. Yanına bir rehber veriliyor, kendisine bir de araç tahsis ediliyor.

Kapalıçarşı, Sultanahmet, Ayasofya derken güzel bir çay bahçesi görüyor. Hem üstadı dinlendirelim hem de bir Türk kahvesi içsin diye bahçede bir masaya oturuyorlar.

O ana kadar Ünlü Sanatçıyı bir Allah'ın kulu tanımıyor. Resimdi, imzaydı diye taciz eden de yok… Kendi de zaten bu durumdan şikâyetçi değil, çünkü adamın öyle kompleksleri yok...

Rehberle beraber kahveleri höpürdeterek sohbet ediyorlar.

Birden çay bahçesinin önünden geçmekte olan boyacı Roman çocuklar bağırmaya başlıyorlar: "Heyy !.. Hello Welcome İstanbul! I love you

Çay bahçesinin garsonları çocukları tersliyor. "Kesin ulan, bağırmayın, içeri falan da girmeyin, dağılın buradan, müşteriyi rahatsız etmeyin Sanatçı rehberine diyor ki : "O çocukları buraya çağır, ben içeri gelmelerini istiyorum." Rehber çocuk hemen garsonlara durumu izah ediyor: "Aman abilerim, adam dünya starı, herkese rezil oluruz, boyacıları yanına istiyor, bırakın gelsinler..." Çaresiz izin veriyorlar. Boyacı Roman çocuklar sandıklarıyla beraber dalıyorlar çay bahçesine... Rehber söylediklerine tercüman oluyor, başlıyorlar koca Sanatçıyla sohbete...

Diyorlar ki, "Sen dünyanın en büyük Sanatçılarındansın. Senin çizmelerini boyayalım, kıyağımız olsun, beş kuruş istemeyiz.." Sanatçı çok mutlu oluyor, hem de çok şaşırıyor… Çocuklara gazoz, kola ısmarlıyor.

Sonra da soruyor tabii : "Geldiğimden beri beni İstanbul'da kimse tanımadı. Peki bu çocuklar beni nasıl tanıdı?.." Çocuklar anlatıyorlar: "Biz boya yaparken bazı müşteriler gazete okur. Fırça sallarken arada gazetelere de bakıyoruz tabii. Resmini orada gördük. 'Dünya Yıldızı İstanbul'a Geliyor' yazıyordu, oradan tanıdık seni." Çizmelere boya cila yapılıyor. Sanatçı para vermek istiyor ama çocuklar almıyor. "Peki," diyor, "yarın akşam konserim var, beni dinlemek ister misiniz?" Çocuklar deli oluyor. "Hem de çok isteriz Rehberden ikişer kişilik davetiyelerden alıyor, çocuklara veriyor.

Ertesi akşam Açıkhava'da müthiş bir izdiham var. Roman çocuklar ellerinde davetiyelerle konsere geliyorlar. Ana kapıdan giremiyorlar, çünkü Sanatçı misafirlerine VIP davetiye vermiş, çocuklar nereden bilsin, VIP kapısına gelince kıyamet kopuyor... "Kimden çaldınız lan bu davetiyeleri ?" Çocuklar, "Biz kimseden çalmadık abey, biz Sanatçı'nın misafirleriyiz, o verdi bunları bize…’’ deyince, ‘’Hadi ulan!’’ diyerek ve sille tokat tartaklayarak çocukların ellerinden davetiyeleri alıp kapıdan kovuyorlar. Ama Sanatçı'nın VIP misafirleri pes etmiyor... arka giriş kapısını buluyorlar. Orada da aynı muamele tabii: "Hadi yürüyün lan!.." Çocuklar asla pes etmiyor. " hep bir ağızdan basıyorlar feryadı. Bir şekilde rehbere haber gidiyor, o da gidip durumu Sanatçı'ya anlatıyor. Sonra da rehber gidiyor, çocukları alıp kulise, Sanatçı'nın yanına getiriyor. Salya sümük, gözyaşları içinde başlarına geleni anlatıyorlar. Adam çok üzülüyor ve sinirleniyor: "Misafirlerim alın ve yerlerine oturtun." Boyacı Roman çocuklar rehberle beraber sahne kenarından seyircinin arasına iniyorlar. Büyük sorun oluyor... Çocukları yerlerine çoktaan birileri oturmuş bile. Vali yardımcısının kızı, damadı… Belediye'den falancanın bacanağı, filancanın eltisi, görümcesi.. "Biz protokolüz kardeşim, kalkmıyoruz !" diyorlar. Görevliler de durumun farkında ama korkudan bir şey yapamıyorlar... Dakikalar geçiyor ama sorun çözülemiyor. Sonunda merdiven basamaklarına birer minder koyulup Sanatçı'nın VIP misafirlerini oraya oturtarak olayı bağlıyorlar.

Rehber tekrar Adam'ın yanına gidiyor ve olanları anlatıyor. Adam diyor ki, "Git onlara söyle, benim misafirlerime kimse saygısızlık yapamaz... Eğer sahneye çıktığımda çocukları en ön sırada, koltuklarda görmezsem Sahneye çıkarım, olayı anlatır, veda eder giderim. Tazminat falan da umurumda değil, bedeli ne olursa olsun öderim." Konserin başlaması lazım ama bir türlü başlamıyor.

Alkışlar, ıslıklar başlıyor. Ve işler karışıyor. VIP bölümünde bir kargaşa var... Bu defa görevliler durumun vahametinin farkında.

Çocukların koltuklarına çöken baldız, bacanak, elti, görümce ve de enişte... Tek tek koltuklardan kaldırılıyorlar. En ön orta protokol koltuklarına Adamın VIP misafirleri olan Roman çocuklar oturuyorlar...

Arkaya "tamam" diye haber gidiyor, ışıklar açılıyor, sahne aydınlanıyor ve Adam sahneye çıkıyor… Yer yerinden oynuyor. İlk iş olarak ön tarafa bakıyor, misafirleri yerinde mi diye... Çocukları görüyor, bakıyor ki herkes mutlu… Eliyle VIP misafirlerini selamlayıp başlıyor...

Onun içindir ki Bu Adam Gibi Sanatçılara, muhteşem, büyük star demeden önce ‘’Adam’’ diyorlar.

Öğretmen, Doktor, Mühendis, Avukat, İş adamı Ve Şöhretli olunabilinir. Ama adam olmak her insanın olacağı bir zanaat değildir.

Yürek ister, Mertlik ister, Mütevazilik ister, Bilgi ister. Görgü ister Ve birde, Gönül ister!..

Kalın Sağlıcakla...